Amputacja bywa jednym ze skuteczniejszych sposobów walki z rakiem szyjki macicy, co zwłaszcza w początkowych stadiach choroby zwykle prowadzi do całkowitego wyleczenia. Im mniej zaawansowany etap rozwoju schorzenia, tym większe też szanse na usunięcie tylko fragmentu szyjki wraz z niewielkim marginesem tkanek zdrowych. W poważniejszych przypadkach konieczne okazuje się przeprowadzenie amputacji całkowitej, czyli wycięcie całej szyjki macicy, a także górnej części pochwy, z zachowaniem jednak – o ile to możliwe – trzonu macicy.
Nie tylko nowotwór
Innym wskazaniem do wykonania zabiegu są zaburzenia statyki narządów rodnych. Chodzi między innymi o wydłużanie szyjki macicy tudzież wypadanie pochwy. Amputację przeprowadza się też w przypadku pęknięć na szyjce macicy powstałych po porodzie, dużych torbieli retencyjnych, przerostów, licznych polipów lub rozległych nadżerek, a także w przewlekłych stanach zapalnych oraz wówczas, gdy zdiagnozowana zostanie dysplazja, a więc stan przedrakowy. Amputacja szyjki macicy zazwyczaj ma wtedy charakter częściowy, zawsze jednak usunięte tkanki podlegają histopatologicznemu badaniu pod mikroskopem, które pozwala ocenić, czy to wystarczy (tj. czy w obrębie tych tkanek nie rozwija się jednak nowotwór).
Ciąża po amputacji
Decyzja o amputacji powinna zapaść po wnikliwym rozważeniu wszystkich innych, mniej inwazyjnych metod leczenia, z uwzględnieniem stanu danej pacjentki i jej planów rozrodczych – dowiadujemy się w białostockim gabinecie ginekologiczno-położniczym dr Anny Kluz-Kowal.
O ile bowiem amputacja szyjki macicy nie wyklucza późniejszego posiadania potomstwa, o tyle zwiększa niestety ryzyko poronienia, cała ciąża musi więc przebiegać pod ścisłą kontrolą lekarza, a poród często odbywa się przez cesarskie cięcie. Należy zdawać sobie z tego sprawę.
Zabieg i rekonwalescencja
Sam zabieg trwa od pół godziny do godziny, przeprowadza się go zaś w znieczuleniu ogólnym, a poprzedza wykonaniem cytologii i ewentualnie kolposkopii. Wcześniej zaleczyć trzeba wszelkie infekcje, amputację najlepiej też wykonać wkrótce po zakończeniu krwawienia, jeśli pacjentka miesiączkuje. Przez dobę po zabiegu pozostaje ona na obserwacji, w kolejnych paru tygodniach towarzyszyć jej natomiast mogą plamienia, osłabienie i ból, który zniwelować można ogólnodostępnymi środkami. Kontrola lekarska odbywa się po miesiącu od amputacji – do tego czasu nie wolno współżyć ani stosować tamponów, przestrzegając zarazem skrupulatnie zasad higieny.